Pages

Saturday, June 28, 2008

Γεύση από Γένοβα




Στη Γένοβα, όπου και είχαμε το συνέδριο για τους επιταχυντές, πήγα με πολύ χαμηλές προσδοκίες. Κάτι η γνώμη από μερικά άτομα ότι πρόκειται για άσχημη πόλη, κάτι ο τουριστικός οδηγός που έλεγε ότι 1-2 μέρες είναι αρκετές στην πόλη, είχα προετοιμαστεί για μια βαρετή εβδομάδα.


Ο καθεδρικός ναός της πόλης:



Ένα τυπικό μανάβικο στα σοκάκια:



Τώρα, 1 εβδομάδα μετά, έχω κάνει όχι απλώς ένα από τα καλύτερα ταξίδια μου, αλλά ένα hall-of-fame (top 3-5). Όχι τόσο γιατί η πόλη βρίθει από πράγματα να δεις και να κάνεις (είναι σχετικά μικρή), αλλά γιατί είναι αυθεντική. Λίγοι τουρίστες, πολύς ντόπιος κόσμος και πολλά γραφικά μικρά μαγαζάκια (για αγορές και φαΐ) δίνουν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για να ζήσεις για μερικές μέρες σαν Ιταλός και να γνωρίσεις τον κόσμο.



San Lorenzo, μάλλον ο πιο κεντρικός πεζόδρομος:



Via Garibaldi, ο δρόμος με τα Γενοβέζικα παλάτια:



Και άλλα σοκάκια:




Ειδικά αν υπάρχει και καλή παρέα, η Γένοβα προσφέρεται για αξέχαστες στιγμές. Μικρά πεζοδρομημένα σοκάκια, παλιά ιστορικά κτίρια, παλάτια, πιτσερίες, gelaterίες, και άπειρα χωμένα μπαράκια γεμίζουν το ιστορικό κέντρο. Το μεγαλύτερο μέρος του κέντρου είναι πεζοδρομημένο με αποτέλεσμα να γίνεται χαμός τα βράδια από κόσμο μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Ούτε που θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που είχα πιει ποτό σε πλατεία με κοντομάνυκο μετά τις 1 το πρωί (όχι στην Αμερική πάντως!). Επιπλέον υπάρχει το λιμάνι, που προσφέρεται για περατζάδα (μου θύμισε πολύ τη δική μας Καβάλα), αν και με χάλασαν λίγο μερικές μοντέρνες προσθήκες.



Piazza di ferrari, η κεντρική πλατεία της πόλης:





Το πιο εντυπωσιακό και καινούργιο για εμένα ήταν τα μικρά στενά σοκάκια που δημιουργούν ένα λαβύρινθο στο κέντρο της πόλης. Η εμπειρία του να περπατάς εκεί ήταν μοναδική, ειδικά όταν εκεί που δε το περιμένεις εμφανίζεται ένα εστιατόριο ή ένα μπαράκι, κυριολεκτικά hole-in-the-wall. Μόνο καμιά λιτή ταμπέλα προδίδει την ύπαρξή τους. Η πόλη φωνάζει μεσαίωνα!


Ναι, μου άρεσουν πολύ τα σοκάκια:



To μονοπάτι στο Cinque Terre.




2 ώρες βόρεια είναι το Μιλάνο (που εκτός από τον Καθεδρικό ναό και τα μαγαζιά εκεί γύρω δε με εντυπωσίασε τόσο τελικά), και 2 ώρες νότια είναι η Πίζα (με έναν εκπληκτικά διατηρημένο κεκλιμένο Πύργο!). Λίγο πριν την Πίζα όμως, βρίσκεται ένα από τα πιο κακά κρυμένα μυστικά στην Ιταλία, τα χωριά του Cinque Terre.







Είναι μια σειρά από 5 γραφικά χωριά, χτισμένα πάνω στους γκρεμούς δίπλα στη θάλασσα, που ενώνονται με ένα μονοπάτι συνολικού μήκους 10 χιλιομέτρων (αλλά και με τρένο για τους... αργούς). Ειδικά η διαδρομή μεταξύ των πρώτων 3 χωριών (που είναι αρκετά σύντομη και ευκολη) είναι γεμάτη από προκλητικά τοπία. Η φίλη μου από τη Βραζιλία που ήτανε μαζί είπε ότι είναι το πιο ωραίο μέρος που έχει δει στη ζωή της. Για εμάς που είμαστε από την Ελλάδα βέβαια δεν είναι και τόσο τρομερό, αλλά και πάλι αξίζει μια επίσκεψη.















Σε αυτό το ταξίδι ανακάλυψα και το site του Couch Surfing. Είναι μια υπηρεσία όπου σε φέρνει σε επαφή με ντόπια άτομα από διάφορες πόλεις στον κόσμο. Έτσι, όταν πας σε μια πόλη βγαίνετε έξω μαζί, τρώτε, πάτε βόλτες κτλ. Αυτό δίνει μια άλλη πιο αυθεντική χροιά στο ταξίδι. Εμείς πχ πήγαμε για δείπνο σε ένα σπίτι Ιταλών στη Γένοβα όπου μαζί με κάτι φίλους τους συζητάγαμε με τις ώρες για τις διάφορες εμπειρίες μας. Μας ετοιμάσανε δείπνο και μας προτείνανε διάφορα σημεία για να δούμε. Πολύ καλή εμπειρία, γιατί προσωπικά προτιμώ να είμαι traveler παρά tourist.





Hints: Εδώ δοκιμάσαμε το καλύτερο παγωτό στην πόλη (και δοκιμάζαμε κάθε μέρα!). Δεν έχει καν όνομα, είναι μια τρύπα στον τοίχο. Και όμως, το melone του ήταν καλύτερο από το αληθινό φρούτο! Επίσης, πολύ καλά φάγαμε στο Osteria di Vico Palla, ένα μέρος χωμένο επίσης που αν δε μας το λέγανε οι ντόπιοι δεν υπήρχε περίπτωση να το βρούμε ποτέ! Τέλος, εδώ υπάρχει μια επίσης κρυμμένη πλατειούλα με πολλά μπαράκια ανοχτά μέχρι αργά.





Φινάλε με πανέμορφες μέδουσες από το ενυδρίο στην παραλία:

Sunday, June 22, 2008

Γεύση από Μιλάνο

Έφτασα χθες τα ξημερώματα στο Μιλάνο, όπου είχα την ευκαιρία να περάσω αρκετές ώρες μέχρι το βραδυνό τρένο για τη Γένοβα. Αρκετά βιομηχανική πόλη (την περίμενα λίγο πιο γραφική), αλλά με καταπληκτικό κέντρο. Είναι τίγκα στους πεζόδρομους, μαγαζιά (φυσικά), ωραίο κόσμο, εστιατόρια, και στο επίκεντρο ο εκπληκτικός καθεδρικός ναός:


Είναι γοτθικού τύπου με 3200 αγάλματα(!). Μπορείς να ανέβεις τα 165 σκαλιά για την οροφή όπου αντικρύζεις ένα δάσος από μάρμαρο (με θέα να φτάνει μέχρι την Ελβετία τις καλές μέρες).




Το εσωτερικό του ναού δε περιγράφεται με λόγια. Μπήκα μέσα στις 9 το πρωί που δεν είχε τουρίστες, και είχε μια χορωδία να ψέλνει παρέα με το εκκλησιαστικό όργανο. Ο τρόπος που η μουσική γέμιζε το ναό, με το φως να μπαίνει από τα φοβερά βιτρό και να φωτίζει το τεράστιο εσωτερικό έκανε την όλη εμπειρία κατανυκτική.





Στη βόρεια πλευρά της πλατείας είναι ο ναός της μόδας, ένα κυριλάτο "mall" με όλες τις φίρμες του είδους (αλλά και ένα... McDonalds).




Ακριβώς από πίσω βρίσκεται η Scala του Μιλάνου, όπου το κτίριο εξωτερικά δεν είναι και τίποτε ιδιαίτερο αλλά το πρόγραμμα είναι.. εκλεκτικό!



Η υπόλοιπη μέρα πέρασε στα μουσεία. Ιδού το τελευταίο έργο του Michelangelo, Rondanini Pieta:


Το εντυπωσιακό με αυτό το άγαλμα είναι πως είναι μισοτελειωμένο, καθώς τα πόδια του Ιησού (και το ξέμπαρκο χέρι) είναι γυαλισμένα, αλλά στα υπόλοιπα σημεία το μάρμαρο είναι ακόμα τραχύ. Η γυναίκα είναι η Παναγία που κρατά το άψυχο σώμα του Ιησού.



Η κορυφαία στιγμή της μέρας όμως ήτανε η επίσκεψη στο Μυστικό Δείπνο του Da Vinci, την πασίγνωστη τοιχογραφία που βρίσκεται χωμένη σε μια εκκλησία. Είχα κλείσει εισητήριο 3 μήνες πριν(!), και η διαδικασία για να μπεις είναι μοναδική. Πρώτα περιμένεις σε μια αίθουσα για 10-15 λεπτά μαζί με άλλα 25 άτομα (το max που επιτρέπεται). Σου σκανάρουν το barcode στο εισητήριο, και στη συνέχεια ανοίγει μια τεράστια ατσαλένια πόρτα. Περνάμε έναν εξωτερικό διάδρομο, και ανοίγει αυτόματα μια άλλη γυάλινη πόρτα που σε βάζει σε ένα γυάλινο διαφανές δωμάτιο. Αφού μπούνε και οι 25 σε αυτό το δωμάτιο, η πόρτα πίσως μας κλείνει και μόνο τότε ανοίγει μια δεύτερη γυάλινη πόρτα στο μπροστά μέρος του δωματίου.

Αφού περάσουμε και αυτή την πόρτα, και αφού μπούμε και οι 25 σε ένα δεύτερο διαφανές γυάλινο δωμάτιο, κλείνει πίσω μας και η δεύτερη πόρτα. Τότε και μόνο τότε, μια τρίτη γυάλινη πόρτα ανοίγει που επιτρέπει την είσοδο (για 15 λεπτά max) στην αίθουσα με την τοιχογραφία.

Υπερβολικό? Ίσως, αλλά είναι απαραίτητη διαδικασία για να μην επηρεαστεί το προσεκτικά ελεγχόμενο κλίμα στην αίθουσα (χαμηλή υγρασία, 20 βαθμοί θερμοκρασία, ελεγχόμενος φωτισμός κτλ). Όλα αυτά προστέθηκαν το 1999 όπου και τελείωσε μια 30 ετών διαδικασία για το restoration του πίνακα.



Παρότι είχα δει τον πίνακα άπειρες φορές σε φωτογραφίες, όταν τον αντίκρυσα με τα μάτια μου γούρλωσα, μου έπεσε το σαγόνι και στη συνέχεια ένα δάκρυ κύλησε στο μάτι. Δεν έχω ξαναδεί ποτέ κάτι τέτοιο, και το έργο χάνει α-πί-στευ-τα σκέτο σε τυπωμένο χαρτί.

Εκτός του ότι είναι τεράστιο (όσο μια οθόνη κινηματογράφου), εκτός του ότι βρίσκεται ψηλά (κοντά στο ταβάνι), η τοποθέτησή του μέσα στο δωμάτιο είναι εκπληκτική. Επειδή απλώνεται από τοίχο σε τοίχο και επειδή το background δίνει αίσθηση προοπτικής, το έργο αποκτά μια εκπληκτική τρισδιάστατη δομή. Νοιώθεις όντως πως βρίσκεσαι σε ένα δωμάτιο με ένα τραπέζι και γευματίζεις με τον Ιησού και τους Απόστολους.

Έμαθα και πολλά πράγματα που δεν ήξερα για τον πίνακα. Όπως αυτό το λευκό στο κάτω μέρος του πίνακα που είναι το πάνω μέρος μιας πόρτας (!) που άνοιξαν πριν 80 χρόνια περίπου για να μεταφέρουν φαγητά από την... κουζίνα που βρισκόταν στο πίσω μέρος. Κάθε Απόστολος έχει στάση του κορμιού του ανάλογα με το χαρακτήρα του. Όπου υπάρχουν έντονα χρώματα είναι τα αυθεντικά του da Vinci, αφού τα υπόλοιπα χαθήκανε με άλλα "restorations" στο παρελθόν. Τα χρώματα επίσης αντανακλούν στα πιάτα που έχει ο καθένας μπροστά του. Και άλλες πολλές μικρές λεπτομέρειες σαν και αυτές.

Έχω δει διάφορους γνωστούς πίνακες σε μουσεία ανά τον κόσμο, αλλα το Last Supper με έχει επηρεάσει πιο πολύ από όλους. Κανένα άλλο έργο δε χάνει τόσο πολύ μεταξύ χαρτιού και πραγματικότητας, είναι από τα πράγματα που πρέπει να κάνει κάποιος στη ζωή του πριν πεθάνει!



(όπως επίσης είναι να δοκιμάσει τα φοβερά παγωτά που ετοιμάζουν οι Ιταλοί!)

Thursday, June 19, 2008

Backpacking στην Ευρώπη

Η ιστορία έχει ως εξής: 2 εβδομάδες ταξίδι στην Ευρώπη, μία την Ιταλία για ένα συνέδριο, και άλλη μία στην Ελλάδα για ανανέωση της βίζας και μια γρήγορη επαφή με γνωστούς και φίλους.

Το πρόβλημά μου ήταν από την αρχή τι θα κάνω τις βαλίτσες. Φτάνω 6:30 το πρωί στο Μιλάνο, και ήθελα να περάσω την μέρα εκεί (βόλτα στην πόλη, Da Vinci μουσείο κτλ) μέχρι τις 7 το απόγευμα που θα πάρω το τρένο για να πάω στη Γένοβα (όπου γίνεται και το συνέδριο). 6 μέρες εκεί, μετά άλλο τρενο για Πίζα και Φλωρεντία. 2 βράδια εκεί, μετά τρένο πίσω για το Μιλάνο, όπου θα πάρω πτήση για την Αθήνα. Συνολικά 10 μέρες στην Ιταλία και 4 στην Ελλάδα. Πώς είναι δυνατό να τα κάνω όλα αυτά κουβαλώντας βαλίτσες για υπερατλαντικό ταξίδι?

Και κάπου εκεί μου ήρθε η ιδέα.

"Ας πάρω μόνο ένα backpack μαζί!"

Αμέσως ξετρελλάθηκα. Δε χρειάζεται να περίμενω βαλίτσες σε καμία από τις 5 πτήσεις που θα έχω, μπορώ να κάνω check-in online, να τυπώσω τα εισητήρια πηγαίνοντας κατευθείαν στην πύλη, μπορώ να κάνω τις βόλτες στο Μιλάνο και τη Φλωρεντία χωρίς να πρέπει να πάω σε ξενοδοχείο πρώτα, μπορώ να πάρω τα τρένα άνετα χωρίς να αγκομαχώ με μπαγκάζια.

Φυσικά, δεν είναι εύκολο. Για 2 εβδομάδες όλα μου τα υπάρχοντα θα βρίσκονται εδώ:



Ακολουθούν μερικές συμβουλές, παράλληλα με το τι έχω βολέψει εκεί μέσα. Είναι ευνόητο ότι μπορώ να πάρω μαζί μόνο τα σούπερ-απολύτως-απαραίτητα πράγματα. Έχουμε και λέμε.

  • Laptop (ναι, θα έχω και υπολογιστή εκεί μέσα). Φυσιολογικά δε θα χρειαζότανε, αλλά ελέω συνεδρίου πρέπει να ετοιμάσω παρουσίαση και μαζί το paper για το συνέδριο. Επιπλέον, το χρειάζομαι για να αδειάζω την φωτογραφική από φώτο και βίντεο (αν και θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω και αυτό). Συν ότι θα φορτίζει όλες τις συσκευές μου (ένα Macbook Air αποδεικνύεται πολύ χρήσιμο κάτι τέτοιες στιγμές!).

  • Φωτογραφική, Canon S2, σούπερ απαραίτητη. Φώτο και βίντεος θα είναι must. Επειδή δεν υπάρχει χώρος για φορτιστή μπαταριών, βάζουμε μέσα τις εκπληκτικές e2 lithium που κρατάνε για 2500 φωτογραφίες και είμαστε μια χαρά (έχουν και το μισό βάρος).

  • iPod Τouch. Κάπως πρέπει να περάσουν οι 30 ώρες στα αεροπλάνα και άλλες 8 στα τρένα. Φορτωμένο με τα νέα Podcasts, μερικά pdf του Αρκά (attachments σε email), και το Season 1 του How I met your mother, μάλλον η καλύτερη κωμική σειρά αυτή τη στιγμή. Άσε που ποτέ δε ξέρεις πότε μπορεί να χρειαστείς λίγο Wi-Fi.

  • Gameboy advance. Χρόνια τώρα, η καλύτερη φορητή παιχνιδομηχανή (επιπλέον σκότωμα ώρας!). Με τα λιλιπούτεια cartridges δεν πιάνει σχεδόν καθόλου χώρο, και λίγο Mario και Legend of Zelda είναι αρκετά για να χαθείς σε άλλους κόσμους.

  • Κινητό (χωρίς φορτιστή, θα φορτίζει από το usb του laptop). Η επικοινωνία είναι το Α και το Ω, βεβαίως βεβαίως.

  • Blutooth headset (χωρίς φορτιστή, θα φορτίζει επίσης από το usb του Laptop). Όχι τόσο για το κινητό, αλλά για κανένα Skype call (φυσικά τα B&B που έχω κλείσει έχω τσεκάρει να έχουν free Wi-Fi).

  • Ακουστικά "ψείρες", για Gameboy, laptop, iPod.

  • Adapter για τις πρίζες, κυρίως για να παίζει το laptop παντού.

OK, αρκετά με τα gadgets (Τι, χωράνε και άλλα πράγματα εκεί μέσα?). Πάμε να δούμε από τα υπόλοιπα είδη πρώτης ανάγκης.

  • 1 ζευγάρι παπούτσια μόνο (τα οποία θα φοράω). Αθλητικά ψιλο-κυριλέ, για να μπορείς να περπατάς άνετα αλλά να μπορείς να βγεις έξω χωρίς να φαίνεσαι ποδοσφαιριστής.

  • 8 ζευγάρια κάλτσες. 1 ζευγάρι ανά 2 μέρες (όταν δεν έχει περπάτημα), και αν χρειαστούν επιπλέον τότε αγοράζουμε άλλες επιτόπου, άλλωστε στην Ευρώπη πάμε, όχι στο οροπέδιο του Θιβέτ.

  • 1 σορτσάκι (θα το φοράω), και 1 παντελόνι τζιν. Το παντελόνι το έχω μόνο για να κάνω την ομιλία στο συνέδριο κάπως ευπρεπώς, αλλιώς ούτε καν αυτό δε θα έπαιρνα.

  • 8 εσώρουχα, και αν μας πιάσει κόψιμο αγοράζουμε άλλα επιτόπου.

  • 4 μπλουζάκια κοντομάνυκα, και 2 πουκάμισα (ένα πιο κυριλέ για το συνέδριο, και ένα floral για τις βραδυνές εξόδους).

  • Σιδερώνουμε όλα τα ρούχα καλά για να χωρέσουν στο σακίδιο, και αν δε χωράνε αφού τα φορέσουμε απλώς θα ξεφορτωθούμε μερικά :-)

  • Οδοντόπαστα, οδοντόβουρτσα, και ηλεκτρική ξυριστική μηχανή. Αφροί και σαμπουάν δεν παίζουνε στις carry-on, άρα ελπίζουμε ότι τα ξενοδοχεία θα έχουν (συνήθως έχουν, αλλιώς αγοράζουμε επιτόπου). Επιπλέον, με ένα κοντό κούρεμα πριν την αναχώρηση δε χρειάζεται και χτένα/βούρτσα.
Άλλα λοιπά αντικείμενα:
  • 2-3 περιοδικά για ανάγνωση (είναι λεπτά, δεν πιάνουν χώρο).

  • Ταξιδιωτικός οδηγός Ιταλίας.

  • Φάκελος για χαρτιά Α4 (με σκληρό περίβλημα). Εκεί μπαίνουν εκτυπωμένες οι κρατήσεις, τα εισητήρια, διαβατήριο, και στην συγκεκριμένη περίπτωση το πόστερ για το συνέδριο (επιπλέον της ομιλιάς! γκρρρ...).

  • 3 σακούλες πλαστικές για άπλυτα και άλλες χρήσεις.

  • 2 στυλό για κάθε ανάγκη.

Δεν έχω δοκιμάσει ποτέ κάτι παρόμοιο, αλλά με εξιτάρει η ιδέα. Ελπίζω όλα να πάνε καλά. Θα έχω εντυπώσεις σε μελλοντικά ποστ, άντε να δούμε. Η πρώτη πτήση είναι σε 6 ώρες!

Sunday, June 15, 2008

Τουρκία - Τσεχία


Το ότι θα πανυγύριζα έτσι για τους Τούρκους να πω την αλήθεια δεν το περίμενα. Στο 3-2 πεταχτήκαμε όλοι από τον καναπέ όρθιοι και φωνάζαμε λες και είχαμε κερδίσει το κύπελλο, σε ένα από μεγάλυτερα comeback στην ιστορία του Euro. Καλό και το μπασκετάκι, αλλά τέτοια δεν προσφέρει.


Respect.

Πόσο κοστίζει...

... μια θέση για τον τελευταίο αγώνα της χρονιάς των Los Angeles Lakers στο NBA, με αντιπάλους τους Boston Celtics?

(μιλάμε για εισητήρια στην αγορά και δεύτερο χέρι, καθώς όταν βγαίνουν επίσημα από την ομάδα φεύγουν σε δευτερόλεπτα στην αρχή των playoffs).


At numerous online brokers such as Stubhub.com, prices for Tuesday's or Thursday's Lakers home games have listed from $400 for nosebleed seats at the top of the arena to $29,000 courtside, with a great midcourt seat commanding $7,000.

The two seats next to the Lakers bench that listed for $56,000 each - minimum two - were posted on Ticketturbo.com, with other sites selling them for slightly less.

Friday, June 13, 2008

Στο NBA για μια ημέρα


Μια μέρα στα ενδότερα του NBA τις ημέρες των τελικών. Περισσότερα στο νέο podcast που θα βγει τις επόμενες μέρες.

Thursday, June 12, 2008

There can only be one

Οι Boston Celtics σήμερα κάνανε ένα ιστορικό comeback και από -24 πόντους διαφορά στο τρίτο δεκάλεπτο καταφέρανε να νικήσουνε τους Lakers μέσα στο Los Angeles. Είναι 3-1 μπροστά στις νίκες, και τους αρκεί μία μόνο νίκη στα επόμενα 3 ματς (τα 2 στη Βοστώνη) για να γίνουν πρωταθλητές.

Οι 2 αυτές ομάδες έχουν αθροιστικά τα μισά πρωταθλήματα στην ιστορία του NBA, αποτελώντας ιστορικά την πιο θρυλική μονομαχία (κάτι σαν ΠΑΟ-ΟΣΦΠ, αλλά σε άλλο επίπεδο).

Εδώ και αρκετό καιρό παίζουνε διάφορα κλιπάκια στην TV με θέμα "there can be only one". Έχουν αφήσει ήδη ιστορία για την πρωτοτυπία τους. Δείτε για παράδειγμα αυτό που έχουν φτιάξει με τους αρχηγούς των Lakers και Celtics, Kobe Bryant και Kevin Garnett:





Παράλληλα, παίζει και το εξής - ιστορικό - βιντεάκι, ένα από τα καλύτερα παραδείγματα για το πως το NBA φροντίζει τα παιδιά του:



Τέλος, ίσως η καλύτερη διαφήμιση της χρονιάς, η οποία βγήκε μόλις σήμερα, με διπλάσια χρονική διάρκεια και όλα (σχεδόν)τα αστέρια του NBA:



Ελπίζω να βλέπετε Lakers vs Celtics, γιατί η σειρά των αγώνων τους είναι απλώς εκπληκτική. Tο ότι μένω 5 λεπτά από το Staples Center κάνει την όλη αίσθηση ακόμα πιο έντονη.

Sunday, June 08, 2008

Her stroke of insight

Η Jill Taylor είναι μία νευροβιολόγος η οποία είχε την μοναδική ευκαιρία να μελετήσει τον ίδιο της τον εγκέφαλο από μέσα: ξύπνησε ένα πρωί όταν ένα αιμοφόρο αγγείο είχε εξεράγη στον εγκέφαλό της. Επέζησε, και μάλιστα περιγράφει με συνταρακτική λεπτομέρεια τα διάφορα στάδια του εγκεφαλικού όπως αυτή τα έζησε εκείνο το πρωινό (πόνος, παράλυση, αδυναμία για ομιλία κτλ). Η ομιλία της είναι από τις 2-3 κορυφαίες που έχουν φιλοξενηθεί στο TED, και την παραθέτω εδώ προς κάθε ενδιαφερόμενο.

(Αν δε φαίνεται το βίντεο στον rss reader σας, ακολουθήστε το λινκ που οδηγεί στο αρχικό πόστ).

Thursday, June 05, 2008

Το βράδυ πριν το defense

Χαλαρά. Κεράκια, Loreenna McKennitt στο Apple TV, και ο πιστός Dell laptop να με υπηρετεί χωρίς να λέει λέξη. Τα slides έχουν τελειώσει σχεδόν, μόνο λεπτομέρειες προσθέτω αριστερά και δεξιά.

Υποτίθεται ότι θα ξέρω να απαντήσω για το ποιά είναι τα κρίσιμα επόμενα βήματα στο field μου. Νομίζω ότι τα κατέχω, τι στο καλό κάνουμε 5 χρόνια. Όπως είχε πει ένας σοφός σε ανύποπτη στιγμή πριν μερικά χρόνια, το PhD δεν αποδεικνύει ότι είσαι έξυπνος - απλώς ότι υπάρχει ένα αντικείμενο για το οποίο μάλλον ξέρεις τα περισσότερα πράγματα από οποιονδήποτε άλλον στον κόσμο.

Τα τελευταία 10 χρόνια σπουδών (ΕΜΠ και PhD) αν μου έδειξαν κάτι είναι πόσο "χαζός" είμαι. "I am not young enough to know everything". Όσο περισσότερο σπουδάζεις, τόσο περισσότερα πράγματα διαπιστώνεις πως υπάρχουν και δεν τα ξέρεις. Και τότε είναι που νοιώθεις ταπεινός, μικρός, αλλά και μια απίθανη ικανοποίηση για τα λίγα πράγματα που γνωρίζεις καλά.

Sunday, June 01, 2008

Lost Season 4 Finale Reactions

Όπως και πέρυσι με το φινάλε της 3ης χρονιάς, αλλά και στην πρεμιέρα της 4ης χρονιάς του Lost φέτος, μαζευτήκαμε να δούμε το φινάλε σπίτι μου και βιντεοσκοπήσαμε τις αντιδράσεις μας κατά τη διάρκεια του επεισοδίου. Τα σχόλια στο youtube είναι πολύ κολακευτικά, έχοντας δημιουργήσει μια μικρή fan-base!

Το βιντεάκι παρατίθεται εδώ από κάτω, και αν θέλετε περισσότερα διαβάστε το review στο The Losties.


Categories